pencere kenarları maviye boyanan
evler biliyorum. akşamların sessizce içimize dolduğu anlar. bardaklar ve onlara
doğru yürüyen sarhoşluklar. bu minvalde suçu olmuyor içkilerin. bu kadar kana
karışabiliyor akşam üstleri. parmaklarıyla cama dokunuyor çocuk.
parmaklarıyla cama söz veriyor. ama kırılmıyor bazı acılar. dağılmıyor.
seninle anlamlanan uzaklar biliyorum.
sensiz anlamlanan yalnızlıklar. gece yolculukları. radyolar. anılar. sarışın
gülüşler. bakır bir acı. ama sığmıyor işte bazı renkler gözlerimize. gözlerimiz
bazen yetmiyor. yetmiyor yalnızsın diyen otel odaları.
sen uyurken yağan yağmurlar oluyor
bazı sokaklarda. orada ıslanan ışıklar. usulca bir şarkı geçiyor önümden.
kanıma karışıyor. sen. gece. şarkılar. nedenler buluyorum. bazı aşklar
şarkılardan oluyor. bazıları yağmurlardan. bazıları boyna dolanan kokulardan.
senin yüzünden oluyor bazıları.
özlesem. yetmesem. çıkıp gelsem.
çiçeklerden bahsetsem sana. işaret parmağım tüm cevapları bilse. işbirliği
yapsam tebeşirlerle. gizliden okuduğum kitaplarım olsa sıramın içinde. cebimin
karanlığında sakladığım sözlerim.
ben değişsem mesela. bir gün çöl
olsam. sessizlikten var etsem kendimi.
bir gün o çölün sensizliği. kapanan kapıların seslerinden korkmasam
mesela. bazı ayak seslerinden korkmasam.
ben bu sözcükleri aldırsam sesimden. ben bu yağmuru
çıkarsam aklımdan. ben bu sarı fuları sarmasam boynuma. ben
her gün mutlu olmayı bilen bir sokaktan geçsem.
bazen saklansam. bazen çıkıp
gitsem. ama en çok seni beklesem. otobüs
duraklarında. bir evin camında. deniz kenarlarında. çalan telefonları hemen
açmasam.
inandıklarımı söylüyorum yürüyen bir merdivenden inerken. hiçbir şeyi
unutmayan bir adamın yüzüne benziyor yüzüm. gidip bir aynadan soruyorum yara
izlerimi.
sevgilim
tam sevişirken
sevgilim
benim bir yalnızlığım var
Abdullah Eraslan
Artık Kalbimi Çıkarıyorum Uyurken -syf. 47
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder