Metin Güven’e hürmetle
Çıktığım
merdivenler de sevmez
Ayaklarımın
korkunç yalnızlığı
Bir
akşam silerken alnına dökülen acıyı ağustos
Karanlığı
cebinde gezdiren postacı gibi
Hep
konuşurken yakalıyorum kendimi onunla
Kucağında
en sevdiği kedisi
Aldırma çocuk
sen onlara, yaz! derken
Zormuş
yokuşu düşünmek çıkmaktan
Anlamın
göğsüne yaslanmış buldum kalbini
Her
defasında
Kucaklaştım
bilmeden son kez bakışlarıyla
O
muzip çocuklar gibi gülümseyen
Sonra
gitti
Omzuma
dayayıp dünya telaşını
Yeniden
karşılaşacağımız güne dek
Şimdi
bir kusur gibi ilişiyor yakama
İtinayla
yatıştırdığı diken…
Muharrem Sönmez
Ayna İnsan Sayı 4
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder