Baharda uç veren aşkların suyu sert, havası mert olur.
Nasıl tanıyabilirsin ki sevgiliyi? Doğduğu kentin
daracık sokaklarını, insanlara çarpa çarpa dolaşmadan.
Çarşıların hayatı mümkün kılan, düş süren rüzgârı
yüzüne çarpmadan. Ustura gibi kesmeden yüz
çizgilerini. Dil kilidini kırmadan tahayyülün. Kartal
yuvasından uzun gecelere salmadan yegâne huzur
düşlerini?
Düşüncelerin mahmur kalbime ırmak, toprağın
uykusuna taşın belleğine köprü atman şart.
Tin perisi ten mülkü, aşk her gittiği yere seni de
götürür, gül goncasının ruh toplayan ilk günahını da.
Sere serpe uzandın kendi geçmişini insana yazgı kılan
sokaklara. İncir ağacı diktin buyrukların hükmüne.
Bezenmek istedin taşa bakışa bakışımlı buluta.
Gözünü ovanın karanlığına dikip yoksun şeylere isim
verdin. Bütün zarafetiyle mal tasına düşen ay ışığını
usulca dudaklarını götürüp hayal ermişini içtin.
Uzun uzadıya konuşmayalım aşkımın mülhidi, tez
vakit Söğütlüçeşme'de buluşup kamerî acılarımızı dindirelim.
Lal Laleş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder