Ev ve Nehir

Uzaklığın dilsiz ve korkunç bir işkence, 
sesini unutmalıyım, bu kuyudan çıkmalıyım,
yeşil bir imge, koyu bir safir kamaşması 
uzaklığın, seni garlardan hatırlamalıyım,
aramızda duman var, aramızda duman var,
bunu sana yapamazdım, sanki gurbet olmuşuz
ıslak kelimeler içinde, sana bir veda
gibi sokulur susardım, sanki ateş besliyoruz
koynumuzda, kuytumuzdaki yalnızlıkmış şiir
anladım, ev ve nehir aynı şeydir, hepimizi
eğitir güneş, gözlerimdeki ışığı sana ayırdım,
mavi bir dans bu şehir, başı dönerdi
gövdemizin, rüyalarına sığmazdım, güllerin
ağzı açık kalırdı ruhundaki yaz duygusundan,
trenlere bakamazdım, göl kadın şairin kalbinde
köpürür ve dağılırdı, bunu kendimden ummazdım,
üzgün bir geceydim, küçük ve masum bir melek
şarkısı kaldı senden, unutmalıydım...

Engin Turgut